OPENBARE AANBESTEDINGEN VOOR INCASSO

Veel schuldeisers gebruiken openbare aanbestedingen als procedure om een ​​incassopartner te selecteren. Biedt dit systeem alle garanties die het zou moeten bieden? Laten we dit in de praktijk bekijken.

 

Waarom een ​​openbare aanbesteding?

 

Overheidsdiensten of publiekrechtelijke bedrijven zijn wettelijk verplicht om de regels van openbare aanbestedingen te volgen wanneer ze bestellingen plaatsen voor goederen, diensten of werken. Deze overheidswebsite biedt een overvloed aan details over de complexe regelgeving voor overheidsopdrachten. In dit artikel zijn we echter meer geïnteresseerd in de efficiëntie van het systeem, dan in de details.

 

Het essentiële doel van deze verplichting is het waarborgen van de gelijke en transparante behandeling van elke dienstverlener die een bod op de betrokken markt wil doen. Competitie moet vrij kunnen spelen. De verplichting moet als resultaat de meest geschikte speler op de markt opleveren, en moet dus de bevolking, die uiteindelijk de begunstigde maar ook de financierder is van de overheidsorders, ten goede komen. Maar is dat ook zo?

 

Irrelevante vereisten?

 

In de specificaties voor overheidsopdrachten staan ​​de eisen van bedrijven die bestellen vervat. Deze teksten zijn vrij moeilijk verteerbaar, omdat ze strikt aan de wetgeving moeten voldoen, maar ook omdat de verwachtingen op een voldoende nauwkeurige manier moeten beschreven worden om een ​​gebrekkige of te brede interpretatie van de vereisten te elimineren.

 

Het grootste probleem is echter dat deze teksten te “nemen of laten” zijn. Dit is heel anders dan een traditioneel consultatieproces, waarbij de koper zijn behoeften uiteenzet in een dialoog met de verkoper. Dialoog maakt het mogelijk de werkelijke behoefte te identificeren en passende oplossingen te bieden. Het rigide formalisme van de openbare markt roept onnodige eisen op, maar ook verrassende leegtes.

 

Een belangrijk aspect dat bij veel incasso-opdrachten ontbreekt, is bijvoorbeeld de behandeling van de schuldenaar. In ons land wordt standaard de consument zeer beschermd, maar het lijkt erop dat de overheidsinstanties, of in ieder geval degenen die incasso namens hen beheren, er niet om geven hoe een debiteur wordt behandeld, en of bijvoorbeeld het bedrijf dat postuleert via deze procedure al dan niet het onderwerp is van klachten.

 

Wat lezen we in openbare incasso-overeenkomsten?

 

De criteria zijn talrijk, maar bevatten te vaak drogredenen. Een paar voorbeelden:

 

  • Gunningscriteria voor contracten – Juli 2020 – ziekenhuis:

Het tweede gunningscriterium (10% van de punten) is de verhouding tussen de minnelijke / niet-minnelijke prijs. Volgens de specificaties wordt een succesvolle minnelijke invordering (onmiddellijke volledige betaling of door opeenvolgende betalingen) betaald tegen een tarief van minimaal € 5 / maximaal € 30 per geval en een niet-minnelijke invordering (’compensatie’ wanneer de minnelijke invordering niet werkt) wordt vergoed tegen een tarief van minimaal € 5 / maximaal € 15 per geval. Dit verhoudingscriterium zou minnelijke oplossingen ‘in de hand werken’. Maar in feite stimuleert deze prijssetting, vanwege ontoereikende vergoedingen bij een succesvolle invordering, en door het compenseren van een mislukte minnelijke invordering, , het beroep op (en ook van) deurwaarders.

De procedure en de aangeboden prijzen zijn eerder een snelweg naar het gebruik van middelen voorbehouden aan gerechtsdeurwaarders. De tarieven van gerechtsdeurwaarders voor hun bij wet gereserveerde handelingen, zijn in feite stukken winstgevender. En het systeem moedigt juridische stappen aan, omdat minnelijke oplossingen onderbetaald worden en dus vaak niet nagejaagd worden. Hierdoor kunnen gerechtsdeurwaarders de markt betreden met buitensporige buitengerechtelijke prijzen en in de gerechtelijke fase een comfortabel salaris verdienen. De schuldenaar (de ziekenhuispatiënt) is de kop van Jut.

 

  • Technische criteria voor een contract – gegund in december 2019 – ziekenhuis:

 

Om te participeren, moet de kandidaat minimaal 300.000 debiteuren in zijn database hebben. Dan luidt de vraag in het antwoordformulier om het aantal debiteuren in [uw] database in België aan te geven.

TCM werd uitgesloten van deze overheidsopdracht omdat onze database gehost wordt door AWS in Ierland. Het criterium van lokalisatie in België kan echter niet worden gerechtvaardigd door enige functionele of juridische reden.

Daarnaast telt België 5 miljoen gezinnen. Het criterium van 300.000 debiteurenrecords vertegenwoordigt dus 6% van deze gezinnen. Dat zijn veel verschillende debiteuren voor één incassobedrijf (één debiteur heeft vaak meerdere schulden, dus bijna een miljoen schulden per jaar voor het bedrijf van de kandidaat). Dit sluit automatisch veel concurrenten uit.

Dit omvangscriterium is des te verrassender aangezien de AVG het beheer van persoonsgegevens alleen toestaat in het kader van het “rechtmatig belang” van de desbetreffende schuldeiser. Men mag dus geen database bouwen om gegevens van de ene schuld voor een andere schuld te gebruiken. Deze vereiste is gewoon onwettelijk.

 

  • Ervaring:

 

Overheidscontracten eisen vaak ervaring. Deze ervaring moet worden bewezen door een minimumomzet en / of een aantal eerder behandelde zaken voor hetzelfde werkterrein.

Verwijzing naar ervaringen uit het verleden kan nuttig zijn bij het kiezen tussen kandidaten. Niettegenstaande zijn de minimumvereisten voor het recht om deel te nemen vaak echter te hoog. Dit heeft tot gevolg dat de schuldeiser zich beperkt tot zijn relaties met een paar spelers, waaronder doorgaans de bestaande dienstverlener. Dit voorkomt vernieuwing, het samenwerken met een mogelijke meer gepaste hoewel recentere aanbieder op de markt.

Tenslotte, wanneer het nodig zou zijn om de ziekenhuissector te kennen alvorens ziekenhuisschulden te kunnen beheren, of bekend te zijn met de sectoren van elektriciteit of water om de corresponderende onbetaalde posten te innen, zou men er omgekeerd ook van uit moeten gaan dat men als dokter/elektricien/… op een efficiënte en ethische manier onbetaalde facturen zou kunnen innen.  Wat is het doel van deze voorwaarden? ‘Schoenmaker blijf bij uw leest’ is in ieder geval onze mening. Een algemene inleiding inzake het klantenbestand dat wij voor crediteuren beheren is natuurlijk altijd welkom en doorgaans ook standaard, en kan aan elke incassospeler verschaft worden.

 

Conclusie

 

Het systeem van openbare aanbestedingen biedt veel nuttige garanties met betrekking tot transparantie en gelijke kansen voor aanbieders in een bepaalde markt.

 

De aanbesteder (de door de bevolking gefinancierde schuldeiser) houdt echter ruime vrijheid om de voorwaarden van de opdracht te bepalen. Hierdoor wordt het voordeel van de in de vorige paragraaf geboden garanties sterk verminderd.

 

Bovendien worden privébedrijven beoordeeld op hun doeltreffendheid op korte en lange termijn resultaten, dus op merkimago.  In tegenstelling hiermee worden overheden slechts zelden gesanctioneerd vanwege hun tekortkomingen. Dit betreft ook de toekenning van incasso-opdrachten.

 

Het systeem van openbare aanbestedingen lijdt onder zijn starheid en is onvolledig, en moet om die reden worden herzien. Pas dan geeft men kans aan de meest passende kandidaat om diens diensten uit te laten voeren en de consument en bij uitbreiding dus de gemeenschap van een gepaste oplossing te laten genieten.

 

De overheid als opdrachtgever lijkt de prijssetting als belangrijkste criterium te nemen, maar ontneemt op die manier wel kwaliteit van diens burgers. Kwaliteit zou op zijn minst als gelijkwaardig criterium moeten aanschouwd worden. Wanneer de overheid wenst te besparen op zulk belangrijk punt, krijgen de burgers als eerste de rekening gepresenteerd.

 

Heeft u vragen? Aarzel niet om contact met ons op te nemen.

OPENBARE AANBESTEDINGEN VOOR INCASSO

Veel schuldeisers gebruiken openbare aanbestedingen als procedure om een ​​incassopartner te selecteren. Biedt dit systeem alle garanties die het zou moeten bieden? Laten we dit in de praktijk bekijken.

 

Waarom een ​​openbare aanbesteding?

 

Overheidsdiensten of publiekrechtelijke bedrijven zijn wettelijk verplicht om de regels van openbare aanbestedingen te volgen wanneer ze bestellingen plaatsen voor goederen, diensten of werken. Deze overheidswebsite biedt een overvloed aan details over de complexe regelgeving voor overheidsopdrachten. In dit artikel zijn we echter meer geïnteresseerd in de efficiëntie van het systeem, dan in de details.

 

Het essentiële doel van deze verplichting is het waarborgen van de gelijke en transparante behandeling van elke dienstverlener die een bod op de betrokken markt wil doen. Competitie moet vrij kunnen spelen. De verplichting moet als resultaat de meest geschikte speler op de markt opleveren, en moet dus de bevolking, die uiteindelijk de begunstigde maar ook de financierder is van de overheidsorders, ten goede komen. Maar is dat ook zo?

 

Irrelevante vereisten?

 

In de specificaties voor overheidsopdrachten staan ​​de eisen van bedrijven die bestellen vervat. Deze teksten zijn vrij moeilijk verteerbaar, omdat ze strikt aan de wetgeving moeten voldoen, maar ook omdat de verwachtingen op een voldoende nauwkeurige manier moeten beschreven worden om een ​​gebrekkige of te brede interpretatie van de vereisten te elimineren.

 

Het grootste probleem is echter dat deze teksten te “nemen of laten” zijn. Dit is heel anders dan een traditioneel consultatieproces, waarbij de koper zijn behoeften uiteenzet in een dialoog met de verkoper. Dialoog maakt het mogelijk de werkelijke behoefte te identificeren en passende oplossingen te bieden. Het rigide formalisme van de openbare markt roept onnodige eisen op, maar ook verrassende leegtes.

 

Een belangrijk aspect dat bij veel incasso-opdrachten ontbreekt, is bijvoorbeeld de behandeling van de schuldenaar. In ons land wordt standaard de consument zeer beschermd, maar het lijkt erop dat de overheidsinstanties, of in ieder geval degenen die incasso namens hen beheren, er niet om geven hoe een debiteur wordt behandeld, en of bijvoorbeeld het bedrijf dat postuleert via deze procedure al dan niet het onderwerp is van klachten.

 

Wat lezen we in openbare incasso-overeenkomsten?

 

De criteria zijn talrijk, maar bevatten te vaak drogredenen. Een paar voorbeelden:

 

  • Gunningscriteria voor contracten – Juli 2020 – ziekenhuis:

Het tweede gunningscriterium (10% van de punten) is de verhouding tussen de minnelijke / niet-minnelijke prijs. Volgens de specificaties wordt een succesvolle minnelijke invordering (onmiddellijke volledige betaling of door opeenvolgende betalingen) betaald tegen een tarief van minimaal € 5 / maximaal € 30 per geval en een niet-minnelijke invordering (’compensatie’ wanneer de minnelijke invordering niet werkt) wordt vergoed tegen een tarief van minimaal € 5 / maximaal € 15 per geval. Dit verhoudingscriterium zou minnelijke oplossingen ‘in de hand werken’. Maar in feite stimuleert deze prijssetting, vanwege ontoereikende vergoedingen bij een succesvolle invordering, en door het compenseren van een mislukte minnelijke invordering, , het beroep op (en ook van) deurwaarders.

De procedure en de aangeboden prijzen zijn eerder een snelweg naar het gebruik van middelen voorbehouden aan gerechtsdeurwaarders. De tarieven van gerechtsdeurwaarders voor hun bij wet gereserveerde handelingen, zijn in feite stukken winstgevender. En het systeem moedigt juridische stappen aan, omdat minnelijke oplossingen onderbetaald worden en dus vaak niet nagejaagd worden. Hierdoor kunnen gerechtsdeurwaarders de markt betreden met buitensporige buitengerechtelijke prijzen en in de gerechtelijke fase een comfortabel salaris verdienen. De schuldenaar (de ziekenhuispatiënt) is de kop van Jut.

 

  • Technische criteria voor een contract – gegund in december 2019 – ziekenhuis:

 

Om te participeren, moet de kandidaat minimaal 300.000 debiteuren in zijn database hebben. Dan luidt de vraag in het antwoordformulier om het aantal debiteuren in [uw] database in België aan te geven.

TCM werd uitgesloten van deze overheidsopdracht omdat onze database gehost wordt door AWS in Ierland. Het criterium van lokalisatie in België kan echter niet worden gerechtvaardigd door enige functionele of juridische reden.

Daarnaast telt België 5 miljoen gezinnen. Het criterium van 300.000 debiteurenrecords vertegenwoordigt dus 6% van deze gezinnen. Dat zijn veel verschillende debiteuren voor één incassobedrijf (één debiteur heeft vaak meerdere schulden, dus bijna een miljoen schulden per jaar voor het bedrijf van de kandidaat). Dit sluit automatisch veel concurrenten uit.

Dit omvangscriterium is des te verrassender aangezien de AVG het beheer van persoonsgegevens alleen toestaat in het kader van het “rechtmatig belang” van de desbetreffende schuldeiser. Men mag dus geen database bouwen om gegevens van de ene schuld voor een andere schuld te gebruiken. Deze vereiste is gewoon onwettelijk.

 

  • Ervaring:

 

Overheidscontracten eisen vaak ervaring. Deze ervaring moet worden bewezen door een minimumomzet en / of een aantal eerder behandelde zaken voor hetzelfde werkterrein.

Verwijzing naar ervaringen uit het verleden kan nuttig zijn bij het kiezen tussen kandidaten. Niettegenstaande zijn de minimumvereisten voor het recht om deel te nemen vaak echter te hoog. Dit heeft tot gevolg dat de schuldeiser zich beperkt tot zijn relaties met een paar spelers, waaronder doorgaans de bestaande dienstverlener. Dit voorkomt vernieuwing, het samenwerken met een mogelijke meer gepaste hoewel recentere aanbieder op de markt.

Tenslotte, wanneer het nodig zou zijn om de ziekenhuissector te kennen alvorens ziekenhuisschulden te kunnen beheren, of bekend te zijn met de sectoren van elektriciteit of water om de corresponderende onbetaalde posten te innen, zou men er omgekeerd ook van uit moeten gaan dat men als dokter/elektricien/… op een efficiënte en ethische manier onbetaalde facturen zou kunnen innen.  Wat is het doel van deze voorwaarden? ‘Schoenmaker blijf bij uw leest’ is in ieder geval onze mening. Een algemene inleiding inzake het klantenbestand dat wij voor crediteuren beheren is natuurlijk altijd welkom en doorgaans ook standaard, en kan aan elke incassospeler verschaft worden.

 

Conclusie

 

Het systeem van openbare aanbestedingen biedt veel nuttige garanties met betrekking tot transparantie en gelijke kansen voor aanbieders in een bepaalde markt.

 

De aanbesteder (de door de bevolking gefinancierde schuldeiser) houdt echter ruime vrijheid om de voorwaarden van de opdracht te bepalen. Hierdoor wordt het voordeel van de in de vorige paragraaf geboden garanties sterk verminderd.

 

Bovendien worden privébedrijven beoordeeld op hun doeltreffendheid op korte en lange termijn resultaten, dus op merkimago.  In tegenstelling hiermee worden overheden slechts zelden gesanctioneerd vanwege hun tekortkomingen. Dit betreft ook de toekenning van incasso-opdrachten.

 

Het systeem van openbare aanbestedingen lijdt onder zijn starheid en is onvolledig, en moet om die reden worden herzien. Pas dan geeft men kans aan de meest passende kandidaat om diens diensten uit te laten voeren en de consument en bij uitbreiding dus de gemeenschap van een gepaste oplossing te laten genieten.

 

De overheid als opdrachtgever lijkt de prijssetting als belangrijkste criterium te nemen, maar ontneemt op die manier wel kwaliteit van diens burgers. Kwaliteit zou op zijn minst als gelijkwaardig criterium moeten aanschouwd worden. Wanneer de overheid wenst te besparen op zulk belangrijk punt, krijgen de burgers als eerste de rekening gepresenteerd.

 

Heeft u vragen? Aarzel niet om contact met ons op te nemen.

Wacht geen moment langer, krijg uw geld terug

Concentreer u op uw zaken, wij zorgen voor uw uitstaande betalingen. Neem contact met ons op voor meer informatie.

Wacht geen moment langer, krijg uw geld terug

Concentreer u op uw zaken, wij zorgen voor uw uitstaande betalingen. Neem contact met ons op voor meer informatie.