EEN TROTSE INCASSOMEDEWERKER?

Ben ik trots op mijn werk als credit controller? Ben ik een trotse incassomedewerker? Deze vraag werd mij reeds enkele keren gesteld de afgelopen weken, eerst door een politieker, later door een collega uit het buitenland. Het antwoord is zowel ‘nee’ als ‘ja’.

Nee: Wie zou er trots zijn op een beschamende, zinloze en nutteloze job?

Het lijkt er namelijk op dat sommige mensen credit controllers associëren met harteloze wezens die zich tegoed doen aan verarmde weerloze slachtoffers, in hun pogingen enkele centen uit mensen te slaan.

Als bovenstaande waar zou zijn, dan is deze job echt vreselijk. Als bovenstaande waar zou zijn, dan is de incassosector eigenlijk een zinloze tak van de economie, gezien credit controllers geld zouden proberen te halen waar er geen geld te halen valt.  En wie kan er u trots zijn op een beschamende maar bovenal onsuccesvolle, dus overbodige, job?

Ja: De credit controller en de debiteur vermijden extra kosten en moeite, de crediteur kan met de uitgespaarde kosten én tijd investeren en ontwikkelen.

De dagelijkse zaken tonen duidelijk aan dat de meeste onbetaalde rekeningen niet van insolvabele debiteuren zijn. Ongeveer 15% van de vorderingen die wij behandelen (dus ongeveer 15% van de zowat 4% van de openstaande vorderingen bij crediteuren) zijn gelinkt aan debiteuren met financiële problemen. Dus 85% van de vorderingen die ons worden toevertrouwd, zijn niet betaald omwille van een hele resem aan uiteenlopende redenen (factuur niet ontvangen, langdurige afwezigheid van de debiteur, incorrecte dienst of goed, foute levering, verstrooide debiteur, enzoverder), inclusief in enkele gevallen een zekere – al dan niet bewuste – verwaarlozing van de schuld door de debiteur. Gelukkig komt wanbetaling uit slechte wil zelden voor.

Rechtbank of dialoog?

De instinctieve reactie van een ongelukkige crediteur, is het opzoeken van de rechtbank om een vonnis te bekomen die de debiteur beveelt de schuld te betalen.  Dit sust de schuldeiser, die doorgaans slecht geïnformeerd is over de motieven van de wanbetaler en gefrustreerd is om de achterblijvende betaling, gezien deze actie de debiteur direct afstraft. Maar acties van het gerecht vergen tijd en geld. Uiteindelijk is het mogelijk dat de langverwachte betaling zal ontvangen worden, maar niets is zeker.

Om die reden gelooft de credit controller in de voordelen van het aangaan van dialoog met de debiteur. Deze methode werpt al eeuwen haar vruchten af gezien dialoog vlugger, goedkoper en minder lastig blijkt te zijn.

Voor de 15% debiteuren die effectief niet kunnen betalen, is het aan de credit controller om na te gaan of de voorgestelde situatie ook effectief realiteit is. Het enige wat erna nog kan gedaan worden, is het dossier te sluiten of na (middel)lange termijn terug op te nemen. Tenzij een rijke oom van de debiteur in zo een situatie de debiteur ineens financieel tegemoet wenst te komen (en zo van die ooms zijn er maar zelden), is er in zo een situatie niet meteen een positieve uitkomst (zelfs niet met een vonnis). Via intelligente communicatie vermijden credit controller en debiteur onnodig werk en kosten, voornamelijk juridische procedures.

Voor diegenen die kunnen betalen maar niet willen betalen, zorgt dialoog net vaker voor een betaling. Uiteindelijk zijn dikwijls zowel crediteur als debiteur tevreden op het einde van het dialoog en wordt de positieve onderlinge relatie behouden. TCM behandelt doorgaans 99 van de 100 claims buiten het gerecht om. Dit betekent dat minder dan 1% debiteuren solvabel zijn maar toch niet wensen te betalen aan een correcte crediteur.

Investeer en bloei

Een credit controller elimineert problemen en geeft suggesties tot aanvaardbare oplossingen. Gezien de credit controller niet verwikkeld is in de oorzaak van de schuld, kan deze ook beter afstand bewaren en luisteren. Daarbij wordt hij ook nog eens bijgestaan door enkele specifieke werkmiddelen om de dossiers te beheren (opvolgingssystemen, toegang tot nuttige info,… ).

Gezien de credit controller relatief vlug en goedkoop de schulden int, kan de crediteur de besparing aan kost en tijd op verschillende manieren aanwenden, en dus onder andere zorgen voor jobcreatie en uitbreiding.

Voor de debiteur betekent de minnelijke aanpak  een lagere kost. Bovendien speelt het evenzeer in het voordeel van de consument dat er een eenvoudige minnelijke procedure mogelijk is.: dit vergemakkelijkt de toegang tot een krediet met redelijke voorwaarden en in het algemeen de goede werking van de economie.

Voor de maatschappij in het algemeen zorgt de incassosector ervoor dat dat kosten van ons juridisch systeem verminderen (want er komen minder zaken voor de rechter), en daarbij dus indirect ook de belastingdruk.

Conclusie

Vanwege zijn professionaliteit en zijn luisterend oor, vermijdt de credit controller de inzet van grote middelen voor een probleem dat meestal voorkomt uit een misverstand. De minnelijke weg van dialoog bespaart tijd, geld, en frustratie.

Wij concluderen dat wij, zeker wel, trots zijn op het innen van onbetaalde vorderingen. Maar misschien hebben we een nieuwe naam nodig voor onze sector: de dokter van de portemonnee?

Etienne van der Vaeren

EEN TROTSE INCASSOMEDEWERKER?

Ben ik trots op mijn werk als credit controller? Ben ik een trotse incassomedewerker? Deze vraag werd mij reeds enkele keren gesteld de afgelopen weken, eerst door een politieker, later door een collega uit het buitenland. Het antwoord is zowel ‘nee’ als ‘ja’.

Nee: Wie zou er trots zijn op een beschamende, zinloze en nutteloze job?

Het lijkt er namelijk op dat sommige mensen credit controllers associëren met harteloze wezens die zich tegoed doen aan verarmde weerloze slachtoffers, in hun pogingen enkele centen uit mensen te slaan.

Als bovenstaande waar zou zijn, dan is deze job echt vreselijk. Als bovenstaande waar zou zijn, dan is de incassosector eigenlijk een zinloze tak van de economie, gezien credit controllers geld zouden proberen te halen waar er geen geld te halen valt.  En wie kan er u trots zijn op een beschamende maar bovenal onsuccesvolle, dus overbodige, job?

Ja: De credit controller en de debiteur vermijden extra kosten en moeite, de crediteur kan met de uitgespaarde kosten én tijd investeren en ontwikkelen.

De dagelijkse zaken tonen duidelijk aan dat de meeste onbetaalde rekeningen niet van insolvabele debiteuren zijn. Ongeveer 15% van de vorderingen die wij behandelen (dus ongeveer 15% van de zowat 4% van de openstaande vorderingen bij crediteuren) zijn gelinkt aan debiteuren met financiële problemen. Dus 85% van de vorderingen die ons worden toevertrouwd, zijn niet betaald omwille van een hele resem aan uiteenlopende redenen (factuur niet ontvangen, langdurige afwezigheid van de debiteur, incorrecte dienst of goed, foute levering, verstrooide debiteur, enzoverder), inclusief in enkele gevallen een zekere – al dan niet bewuste – verwaarlozing van de schuld door de debiteur. Gelukkig komt wanbetaling uit slechte wil zelden voor.

Rechtbank of dialoog?

De instinctieve reactie van een ongelukkige crediteur, is het opzoeken van de rechtbank om een vonnis te bekomen die de debiteur beveelt de schuld te betalen.  Dit sust de schuldeiser, die doorgaans slecht geïnformeerd is over de motieven van de wanbetaler en gefrustreerd is om de achterblijvende betaling, gezien deze actie de debiteur direct afstraft. Maar acties van het gerecht vergen tijd en geld. Uiteindelijk is het mogelijk dat de langverwachte betaling zal ontvangen worden, maar niets is zeker.

Om die reden gelooft de credit controller in de voordelen van het aangaan van dialoog met de debiteur. Deze methode werpt al eeuwen haar vruchten af gezien dialoog vlugger, goedkoper en minder lastig blijkt te zijn.

Voor de 15% debiteuren die effectief niet kunnen betalen, is het aan de credit controller om na te gaan of de voorgestelde situatie ook effectief realiteit is. Het enige wat erna nog kan gedaan worden, is het dossier te sluiten of na (middel)lange termijn terug op te nemen. Tenzij een rijke oom van de debiteur in zo een situatie de debiteur ineens financieel tegemoet wenst te komen (en zo van die ooms zijn er maar zelden), is er in zo een situatie niet meteen een positieve uitkomst (zelfs niet met een vonnis). Via intelligente communicatie vermijden credit controller en debiteur onnodig werk en kosten, voornamelijk juridische procedures.

Voor diegenen die kunnen betalen maar niet willen betalen, zorgt dialoog net vaker voor een betaling. Uiteindelijk zijn dikwijls zowel crediteur als debiteur tevreden op het einde van het dialoog en wordt de positieve onderlinge relatie behouden. TCM behandelt doorgaans 99 van de 100 claims buiten het gerecht om. Dit betekent dat minder dan 1% debiteuren solvabel zijn maar toch niet wensen te betalen aan een correcte crediteur.

Investeer en bloei

Een credit controller elimineert problemen en geeft suggesties tot aanvaardbare oplossingen. Gezien de credit controller niet verwikkeld is in de oorzaak van de schuld, kan deze ook beter afstand bewaren en luisteren. Daarbij wordt hij ook nog eens bijgestaan door enkele specifieke werkmiddelen om de dossiers te beheren (opvolgingssystemen, toegang tot nuttige info,… ).

Gezien de credit controller relatief vlug en goedkoop de schulden int, kan de crediteur de besparing aan kost en tijd op verschillende manieren aanwenden, en dus onder andere zorgen voor jobcreatie en uitbreiding.

Voor de debiteur betekent de minnelijke aanpak  een lagere kost. Bovendien speelt het evenzeer in het voordeel van de consument dat er een eenvoudige minnelijke procedure mogelijk is.: dit vergemakkelijkt de toegang tot een krediet met redelijke voorwaarden en in het algemeen de goede werking van de economie.

Voor de maatschappij in het algemeen zorgt de incassosector ervoor dat dat kosten van ons juridisch systeem verminderen (want er komen minder zaken voor de rechter), en daarbij dus indirect ook de belastingdruk.

Conclusie

Vanwege zijn professionaliteit en zijn luisterend oor, vermijdt de credit controller de inzet van grote middelen voor een probleem dat meestal voorkomt uit een misverstand. De minnelijke weg van dialoog bespaart tijd, geld, en frustratie.

Wij concluderen dat wij, zeker wel, trots zijn op het innen van onbetaalde vorderingen. Maar misschien hebben we een nieuwe naam nodig voor onze sector: de dokter van de portemonnee?

Etienne van der Vaeren